Dag 14 & 15 🇺🇸🗽

Vandaag onze laatste volle dag in New York. Morgen  vertrekken we helaas weer en zit onze roadtour erop. Omdat het gisteren niet helemaal lukte met het museum van de twintowers hebben we kaarten online besteld, wat natuurlijk verrekte slim was want zo hoeven we niet meer in de rij. Ook hebben we gegoogeld wanneer het de rustige tijden zijn, en zoals je wel kan verwachten is dat of vroeg in de ochtend of laat in de avond. We kozen voor de ochtend, dus wederom vroeg op, ontbijten en pleiten. Het ontbijt zouden we in het hotel nuttigen zodat dit ook weer tijd scheelde. Het was op de bovenste verdieping zodat je tijdens je ontbijtje een mooi uitzicht over een gedeelte van de stad had. Het hotel is helaas maar 11 verdiepingen hoog dus het uitzicht beperkt zich tot de hogere gebouwen en ik kan je vertellen dat zijn er veel.

Het ontbijt koste 20 dollar per persoon en het was niet druk. Dat had ook een reden want ook hier was de keuze zeer beperkt en de koffie was niet te doen, dat was letterlijk een bakkie pleur. Op onze terugweg moesten we onze kamernummers opgeven zodat het verrekend zou worden maar er was een misverstand ontstaan want ik dacht dat Ada dat gedaan had en Ada dacht dat ik dat al gedaan had en we zijn dus eigenlijk zo vertrokken. We zouden dat dan wel bij de lobby melden🤔😜. 

Tijdens het ontbijt vond ik al dat Lu zich een beetje stijfjes gedroeg hij was ook stil en bleef maar recht voor zich uitkijken het leek wel of hij te lui was om zijn hoofd te draaien als je tegen hem praten. Nou zijn die Italianen wel een beetje lui maar dit was ook weer overdreven. Maar dat was het niet, Lu had een vervelend koudje opgelopen en zijn nek zat helemaal vast. Snel nog even een tube van dat spul gekocht wat lekker warm wordt als je dat opsmeert en hopen op het beste. We moesten zonder Lu naar het museum. 

We zouden contact houden als het beter met hem zou gaan. Dus wij op weg naar het museum. Taxi gepakt en vlak voor the Memorial uitgestapt. Tijdens het oversteken kwamen we een Koreaans vrouwtje tegen waarmee Ada in gesprek kwam, dat is niks vreemds bij Ada want als er niemand op straat is verdenk ik haar ervan dat ze nog met een lantaarnpaal een goed gesprek aan gaat. Maar goed Ada kwam erachter dat dit vrouwtje ook op weg was naar het museum en dat ze nog geen kaartje had. Wij al trots op Ada want die ging dat slimme 🤔online aangekochte kaartje van Lu natuurlijk voor meer verkopen aan dat vrouwtje want wij hadden maal viel kaaltjes nodig duuusss.

Maar goed als je Ada een beetje kent was dat te veel hoop, Ada Kleeg medelijden met dit koleaanse vlouwtje en gaf het kaaltje zomaal weg. Niet nolmaal. Maar vrouwtje was helemaal gelukkig die bleef maar zeggen “it’s my lucky day”. 

Nou ja joh toch weer een goede daad verricht en dat geeft een goed gevoel, we hebben Ada maar niet verteld dat dit vrouwtje waarschijnlijk al loaded was gezien haar sieraden en kleding.

Aangekomen bij het museum was er ondanks het vroege tijdstip toch al een redelijke rij, maar wij hadden al kaartjes dus konden zo naar de ingang dus dat liep vlot.

Het museum is tussen de twee voormalige torens gebouwd en gezien het gebouw krijg je de indruk dat het een bepaalde afmeting heeft maar eenmaal binnen bleek dat heel anders in elkaar te zitten. Het museum wat je vanaf de buitenkant ziet is maar het topje van de ijsberg, je gaat namelijk met een roltrap naar beneden en dan blijkt dat het museum onder de grond zich uitstrekt tot onder de twee voormalige torens. Dus veel groter als je denkt.

Het museum hangt vol met foto’s, video’s, onderdelen van de torens, audio, persoonlijke spullen van slachtoffers, vliegtuigdelen, etc. etc.

Je start met foto’s van de skyline die een uur voor de aanslag zijn gemaakt met direct daarop gevolgd een foto waar het eerste vliegtuig is ingeslagen en dan word je meegenomen in het verhaal van de daders en langzaam zak je af tot onder de eerste toren je loopt dan letterlijk in de “ kelder” van toren 1. De fundatie en stukken muur staan er nog en geven je direct een gevoel van stilte want hier heeft de toren gestaan je loopt op die plek. Ik schreef gisteren al dat The Memorial niet te beschrijven is maar het museum is echt zo, ja hoe zal ik het zeggen, je wordt bij elk beeld of audio geluid of voorwerpen zo meegenomen van de omvang van de ramp dat je echt moet slikken om nog wat uit te brengen.

Je hoort bijvoorbeeld een stukje van het radiocontact van de brandweermannen die op de 75ste verdieping waren en zich melden naar hun collega’s dat er nog overlevende op de 73 ste zijn en die naar beneden komen, dat de trap tot dan goed toegankelijk is waarop ze antwoord krijgen dat hun collega’s vlak achter hun zitten en er aankomen. Enkele minuten later stort het gebouw in.

Een overlevende die zijn verhaal doet en zegt: ik zag de brandweermannen omhoogkomen, geconcentreerd en gefocust, ik was op weg naar beneden en op weg naar leven, zij waren op weg naar boven en op weg naar de dood. Gecombineerd met een foto van een jonge brandweerman die op weg was naar boven en het niet heeft overleeft. Tijdens dat ik dit schrijft krijg ik gewoon weer een brok in mijn keel.

Er staat een ladderwagen die onder het puin vandaan is gehaald waarvan de gehele ploeg is omgekomen. Je ziet een filmpje, en die is echt heftig daar wordt je ook voor gewaarschuwd, waarin vlak na de inslag mensen naar beneden springen om aan het vuur te ontsnappen. Je ziet ze letterlijk vallen. Je hoort telefoongesprekken van slachtoffers die naar huis bellen en vertellen dat ze de aanslag hebben overleefd maar dat ze alleen nog vastzitten en wachten op hulp dus dat ze later thuis komen, niet wetende dat het gebouw gaat instorten. En zo gaat het maar door, het is zo indrukwekkend en geeft je ook zo goed beeld over hoe groot de ramp was en hoeveel slachtoffers het heeft gekost. Er zijn 343 brandweermannen omgekomen en vele wisten dat ze de dood tegemoet gingen. Er zijn in totaal bijna 3000 mensen overleden tijdens de ramp.

Ik kan blijven schrijven over dit maar als je in New York bent kan ik alleen maar zeggen, ga naar het museum en sta even stil bij de slachtoffers maar ook de heldendaden die door vele hulpverleners zijn gedaan.

We hebben niet veel foto’s genomen en dat komt aan de ene kant doordat je op een gegeven moment zo gegrepen wordt bij wat je allemaal ziet en hoort dat je het vergeet maar ook omdat sommige dingen zo persoonlijk zijn dat je geen foto’s mag maken en uit respect doe je dat dan uiteraard ook niet.

We hebben er zeker twee uur rondgelopen om alles te zien maar het is onmogelijk om alle audiobestandjes te luisteren en video’s te bekijken. Het werd Maxime op een gegeven moment ook te veel. Eenmaal weer buiten hebben we een koffietentje opgezocht om even een lekker bakkie te doen. 

Na een heerlijk bakkie zijn we op weg gegaan naar het Statue of Liberty. Als je deze van dichtbij wil zien moet je per boot maar daar hadden we geen zin in dus we zijn zo dicht mogelijk genaderd en hebben er foto’s van gemaakt. Nu is het jammer dat je tegenwoordig alleen nog maar met je telefoon loopt want echt dichtbij halen lukt dan niet dus dit is waar jullie het mee moeten doen, maar goed iedereen heeft die vrouw al eens gezien natuurlijk.

Op weg naar the Statue of Liberty vroegen we ons af hoe ze al dat stof verwijderd hebben die vrij kwam na het instorten van de torens de stofwolk was zo groot dat een heel groot gedeelte onder een hele dikke laag stof zat. De stofwolk was op 45 Mile afstand ook te zien. We liepen door een parkje heen waar we het antwoord vonden. Het parkje was ter ere voor al die vrijwilligers die de huizen en straten weer hebben schoon gemaakt en is een oase van rust. 

Hiervandaan hebben we een taxi gepakt naar Chinatown. In de taxi kregen we een app van Lu die zich weer wat beter voelde en vroeg waar we waren. Na enige uitleg is Lu in de taxi gestapt en is weer aangesloten bij ons. Chinatown is en wijk vol Chinese restaurantjes en straatverkoop van allerlei prul.  Het grenst direct aan little Italy, die Italianen vind je ook overal. Twee leuke wijken om even door te lopen en winkeltjes te kijken.

Op een paar blokken afstand begeeft zich de SoHo wijk en daar waren de dames wel heel enthousiast over. Snapte eerst niet waarom maar kwam er al gauw achter dat hier alle dure merken zitten. Dus winkeltje in winkeltje uit en kijken maar niks kopen.

Of ja toch wel, een tas bij Quess. Het uitzoeken duurde zo lang daar dat ik in slaap was gevallen op een lekkere luie stoel, sorry jongens maar dat geslenter maakt je kapot gast. Van daarvandaan de taxi naar Time Square, weer allemachtig druk maar al die lichtjes daar geeft een mooi straatbeeld hoe het financial district in New York er uit ziet. It never sleeps. En dat klopt.

We zijn Time Square helemaal uitgelopen naar ons hotel, slopend man weer 15 km afgelegd deze dag.

Bij het hotel een restaurant gezocht waar we konden eten, best moeilijk als er drie naast elkaar zitten welke je moet nemen. We hadden the Smith die ook door mijn broer werd aangeraden maar daar was geen plek en op de vloer bleef je plakken van alle viezigheid dus nee die niet. De buren zag er wel een beetje te chique uit en weer daarnaast zag er nog chiquer uit. En dan hadden we nog zo’n vreettentje wat wel goedkoop was maar weer totaal niet gezellig. Snap ons probleem?  Ok het werd toch het tentje naast the Smith. Niet vragen waarom want dat is niet duidelijk. Op het menu stonden een aantal dingen die wel lekker leken maar waarvan we niet precies wisten wat het was. Bij het tafeltje naast ons kwam de bestelling en dat zag er goed uit. Als een stel Japanners hebben we dat gekopieerd en ook besteld. Ober vroeg aan mij en Luca of wij nog pasta erbij wilden en omdat we hongerig waren maar gedaan. Wel rare combi dachten we nog soort pizza met pasta. We hadden totaal geen idee wat we besteld hadden maar het zag er goed uit. Eenmaal geserveerd bleek het geen pizza te zijn maar een hele grote schnitzel te zijn met een topping van  een pizza. Wel lekker maar machtig!!  Dus die pasta is niet aangeroerd. Rekening viel natuurlijk tegen voor een stelletje zuinige Hollanders. 

Na het eten lekker gedoucht en klaar om een blog te schrijven. Maar daar kwam verandering in want Ada had een heel leuk ijstentje gegoogeld die op steenworp afstand van ons hotel was. Dus wij onze loopschoenen weer aan want een ijsje gaat er altijd wel in. Na een half uur lopen begonnen we ons toch af te vragen hoe ver Ada kon gooien want van dat steenworp afstand hadden we grote twijfels. Bij elk kruispunt waren we er bijna volgens Ada. Na drie kwartier waren we er en niet eens fout gelopen hè! Die Amerikanen kunnen ver gooien hoor. Maar na zo’n lange tocht heb je trek he dus dan maar een groter ijsje🍦.  Haha. 

Moet wel gezegd worden het ijs was heerlijk en na een tocht van drie kwartier terug heb ik er heerlijk op geslapen.  

Morgen vliegen we terug naar huis.

Laatste dag. 

Vandaag de dag van: that’s all folks.

We moeten vandaag om half drie richting vliegveld.

We gaan ontbijten in Central Park zodat we het park nog verder kunnen ontdekken.

Het park begeeft zich op een steenworp afstand van ons hotel, en dat is deze keer echt waar. Ons ontbijttentje ligt ergens in het midden en wij gaan er aan het begin in zodat we het park alvast ontdekken.

Ik sleep het ene been voor het andere met de gedachte dat de vermoeidheid straks wel overgaat, gewoon even doorzetten. Maar de benen blijven protesteren en na wat navraag hier en daar kom ik er achter dat ik niet de enige ben. Dus ons plan om het hele park door te lopen hebben we toch maar bijgesteld.

Na het ontbijt terug naar het hotel om de koffers alvast klaar te zetten en dan nog even kijken waarheen nog. De meiden wilden nog wel naar 5rh av. een hele exclusieve winkelstraat. Lekker kijken. Nou dat zag ik niet zitten dus ik ben lekker tennis gaan kijken. Alle meiden inclusief Lu hebben nog anderhalf uur rondgeslenterd op 5th av. en daarna zijn we in grote taxi vertrokken naar het vliegveld.

Dit was het dan. 

Ik hoop dat jullie genoten hebben.