Dag 4 naar Monterey

Het is 07:30 en tijd om ons voor te bereiden op ons vertrek uit SF. Maar omdat de bedden zo klein en oncomfortabel waren laten we toe om nog 20 minuutjes langer te blijven liggen. Nou denken jullie natuurlijk wat maken die 20 minuten nog uit? Nou ik kan jullie vertellen, niks. Het bed was nog steeds te klein en het werd er ook niet comfortabeler op. Dus uiteindelijk hebben we ons weer begeven naar ons vaste ontbijtwinkeltje, er wederom heerlijk ontbeten en daarna onze ontdekte Ubertje besteld. Deze was er binnen drie minuten en heeft ons keurig afgezet bij onze pick up rental car. De chauffeur was niet erg spraakzaam tijdens de rit van 20 minuten, ik vraag me zelfs af of hij niet doofstom was, maar als dat zo was had hij dat weleens mogen zeggen zeg.

Bij inchecken van onze rental car hadden we een leuke man die deed denken aan de film “coming to America” van Eddie Murphy en dan de kapper, je weet wel. Nee? Nou laat maar zitten want het is toch niet relevant voor het verhaal en het leuke ging er ook snel vanaf omdat hij ons meer verzekeringen wilde verkopen die we eigenlijk al hadden. Natuurlijk is hem dat niet gelukt aan onze zuinige Hollanders, we komen immers niet uit een ei hè. Wat wel vreemd is, en ik verdenk ze ervan dat ze het met opzet doen, dat er geen navi in de rentals zit. Zo kunnen ze alsnog een soort TomTom aan je verhuren. Dat is hem dan wel gelukt maar alleen omdat ik nog heg of steg weet te vinden zowel in America als in Nederland.

We konden onze Rav ophalen en de weg op richting Monterey, een rit van ongeveer 180 km. De voorrangsregels zijn een stuk simpeler dan in Nederland het komt er op neer dat je bij elk kruispunt waar geen stoplichten staan, die trouwens aan overkant van het kruispunt staan, gewoon een strontvlieg moet zijn. Rick snapt dit wel maar voor diegene die niet Rick is of heel goed kent het werkt dus zo: je moet ervoor zorgen dat je als eerste aankomt op het kruispunt dan zijn er geen problemen en mag je ook als eerste oversteken. Het is een beetje dringen om als eerste aan te komen maar dan werkt het feilloos. Ik denk wel dat daarom iedereen een grote bak rijd in America want dat helpt wel natuurlijk.

We zijn zonder brokken aangekomen bij ons hotel in Monterey maar konden nog niet de kamer in helaas dus direct weer de auto in en als een strontvlieg ( nu snappen jullie hem natuurlijk) richting Fishermans Warf, daar wilden we een heel bekend tentje zien genaamd Café Fina waar je schijnbaar heerlijk kon eten. We hebben de prijzen bekeken en heel spontaan was onze eetlust plots verdwenen zeg. Wel leuk tentje om te zien dus we hebben er fotootje van gemaakt zodat de rijke onder onze vrienden er wel kunnen gaan eten en ons kunnen vertellen hoe het smaakte.

We hebben we een lekker bakkie gedaan want het was inmiddels al half drie en tijdens ons bakkie de whatsapp van mijn broer bekeken zodat we wisten welke highlights we moesten zien. (Mijn broer volgt ons op de voet of moet ik zeggen dat wij mijn broer volgen? Shit het wordt ingewikkeld nu) Het waren er twee namelijk 17 Mile drive en Carmel by the sea.

We zijn begonnen met 17 mile drive, dit is een schitterende route langs de kust door een gebied wat 30 keer Wassenaar is. De huizen zijn mega en de ontwerpen kunnen zo Disney in. De auto’s die er rondrijden zijn, hoe zal ik het zeggen nou als je een Porsche Cayenne rijdt ben je daar op zeker een armoedzaaier. Dus we sloegen geen gek figuur met onze gloednieuwe Rav. 

We zijn op verschillende punten uitgestapt om de omgeving vast te leggen. Na de 17 Miles zijn doorgereden naar Carmel by the sea, waar trouwens Clint Eastwood burgemeester is geweest dus je kunt daar je auto gewoon openlaten want anders heb je daar binnen no time dirty Harry op je nek en dat wil je niet natuurlijk.

Carmel is zo’n stadje waar je je setteld als je loaded bent maar dan wel 10 keer loaded. Daar zitten volgens mij alle rijken der rijken van America. Mooie stad langs de kust die je echt moet zien. We hebben er niet gegeten, om redenen die jullie allemaal begrijpen. Voor het eten zijn we terug gegaan naar Fishermans Warf.

Nu is het laat en ga ik heerlijk douchen en slapen want morgen staat de rit van 300 km naar Yosemite voor de boeg waar we twee dagen blijven. Ik hoop dat mijn broer dit nu leest en alvast gaat googelen.

Jaimy voegt de foto’s toe, welterusten.